Total KO

Vandaag total KO. Je hebt zo van die dagen dat het allemaal eventjes niet meer gaat. Nog een paar dagen en het is exact 9 maanden geleden that my right leg gave up on me. Een angstig keerpunt in mijn carrière. Nu is de vraag of het na 9 maanden revalidatie nog allemaal volledig in orde gaat komen. We blijven hopen maar het is elke dag, carpe diem, met vallen en opstaan. Gisteren een succesverhaal gehoord van iemand die in een rolstoel terecht was gekomen en na een hernia operatie met 3 protheses opnieuw zijn leven kon hervatten. Het heeft schade toegebracht aan zijn portemonnee maar zijn leven opnieuw verrijkt en dat is wat écht telt. Hij kan snowboarden, sporten, wandelen, uitgaan, zowat alles wat een mens nodig heeft om te voelen dat hij leeft. Het is dus hoopvol afwachten. Maar hoop doet leven en God sta me bij dat hij ook op een dag zo genereus is me mijn leven terug te geven zodat ik weer volop kan genieten.

The day the earth stood still

Ooit het gevoel gehad dat de aarde onder je voeten werd weggemaaid? Je de controle volledig dreigt te verliezen en in een bodemloze put lijkt te vallen. Je brein blokkeert, de hersenactiviteit stopt. Alles stort in en je vreest zelfs je naam niet meer te weten als er iemand zou naar vragen. Nu met 9/11, een drama op wereldniveau, in het kielzog denk ik persoonlijk aan 18 december 2003, 7 februari 2005, 6 oktober 2005 en 20 december 2010.  Op deze dagen leek mijn wereld even stil te staan. 
18/12/2003. Moeilijk te vergeten. Zat in de avondschool geboeid te luisteren naar een cursus webdesign toen mijn telefoon ging. Vrolijk en onwetend zeg ik 'dag papa, zit momenteel in de avondschool dus kan moeilijk praten, is het dringend? Papa: 'Oma Bruul is overleden'. Ik: 'papa het is geen tijd voor grapjes nu, zeg! Flauwe plezante!'. We verdringen de waarheid, ze kwetst te hard, de adrenaline stijgt, het overtreft jezelf. Nog nooit had ik erbij stilgestaan hoe dit zou aanvoelen, als een dierbare komt te overlijden. We horen het elke dag in het nieuws. Nu weet ik ook dat het iets is waar je nooit op voorbereid kan zijn. Sinds die avond weet ik wel dat ik steeds weer angstig ben als de telefoon 's avonds laat gaat. Dan schiet mijn hartslag de hoogte in en breekt het zweet me spontaan uit. De fight or flight reactie. Je kan er niet tegen vechten en je kan het ook niet ontvluchten. Je instinct laat je in de steek. Dit verdriet verdwijnt nooit.
Op 27/07/2004 blaast mijn dooppeter zijn laatste adem uit. Plots valt alles uit elkaar. Zoals een vaas die een scheur krijgt en langzaam begint te breken. De familie rouwt en hult zich in intens verdriet.
7/02/2005. Mijn doopmeter komt te overlijden op de dag dat ik te horen krijg in het ziekenhuis dat ik ongeveer 6 weken zwanger ben. Het verscheurt me want iets in mij wil vreugde voelen en blij zijn met dit nieuwe leven maar iemand dierbaar is me opnieuw ontnomen. Een leven voor een leven.
6/10/2005 middernacht wordt mijn dochtertje geboren en krijgt mijn leven een plotse wending. Niets zal meer hetzelfde zijn. God zij dank dat zij mijn leven mocht verrijken want zij is mijn redding geweest. Mijn engel op aarde. En niet alleen de mijne...

Filmpje met dank aan Wim Noens.

Begrijp je?

Begrijpen wie begrijpen kan. Ik zocht meer informatie over een aandoening die bij me werd gediagnosteerd door een neurochirurg en dit was het resultaat: The sympathetic nervous system.

Begrijp jij het? Nu begrijp ik wél waarom dokters verder gestudeerd hebben.
Gewoon even een tussendoortje. Dit gezegd zijnde, morgen zijn we er terug met meer.

What if?

I am more a 'what if' type a' girl. Heb je ooit die film gezien Sliding Doors die handelde over een jonge vrouw die op een dag de metro neemt en waarbij haar verdere levensloop wordt geschetst. Terwijl mocht ze diezelfde metro niet hebben genomen die dag, haar leven een totaal andere wending had genomen. Wel dat is een situatie die ik me ook constant voor ogen haal. Als je voor een bepaalde situatie staat, heb je altijd verschillende richtingen die je kan uitgaan, verschillende deuren naar je leven die je kan openen en bij ingrijpende momenten staat of valt alles hierop. Dit is het gegeven van actie en reactie. Op een zelfde concept is onze opvoeding van onze kinderen feitelijk gebaseerd. Wat ze zien van ons zullen ze voor een deel overnemen in hun verdere bestaan en de blanks worden ingevuld door levenservaring en lotsbestemming. Hiermee rekening houdend, probeer ik me soms in te tomen in bepaalde dingen of reacties zodat ik mezelf later niet kan verwijten dat ik aan de basis lig van het probleem. Een concreet  onbenullig voorbeeldje om me te verduidelijken. Doordat ik een zware voet heb en nogal assertief ben in het verkeer, durf ik nogal eens zwaar uithalen naar mijn voorligger of mobiele medemens terwijl mijn dochter bijzit. Mijn dochter zal nooit anders gezien hebben dus moet ik niet kwaad zijn later als zij ook gaat schelden en bumperkleven, nietwaar? Ook de keuze van je partner, je job, je vrienden, en zoveel andere dingen zijn bepalend voor je verdere leven.
Om terug te komen op de 'wat als', we kunnen gerust besluiten dat dit een mind game is want zo kan je bij 1001 dingen stilstaan. Je kan daar héél ver in gaan - wat zou er zijn geworden van mij als ik in Afrika was geboren? Tja, als je zo diep gaat graven dan ben je natuurlijk ver van huis. Sommige dingen doe je puur uit instinct, automatisme en daar hoeft geen denktank of plan komen bij kijken maar die ingrijpende momenten in je leven waar ik het eerder over had, daar sta je toch beter even bij stil en overdenk je best grondig hoe je met de situatie omgaat. Mijn grootste uitdaging is feitelijk 'stoppen met denken'. Klinkt raar maar zoals ik eerder zei, sommige dingen zijn wat ze zijn en daar kunnen we niets aan veranderen en als je er zelf geen invloed op hebt, dan laat je het beter rusten. Dit spaart je veel verloren energie maar make some changes waar het aan jou is om ze te maken en misschien, heel misschien verandert dit wel je leven.

Waar zijn we toch mee bezig?

Waar zijn we toch in godsnaam mee bezig? Dit is een vraag die ik mezelf vaak stel en meestal wanneer crisismomenten en gepaard gaande negatieve emoties de overhand krijgen en het algemene geluksgevoel gaan overstemmen. Misschien zijn er mensen die me hierin bijtreden of sta ik alleen in deze gedachte maar de wereld is een draaiende bol waar wij als wezens, human beings, le peuple, ook maar in rondjes draaien en daarbij ons hoofd, of beter ons verstand, niet trachten te verliezen.
Geef nu toe. Hoeveel mensen durven werkelijk zeggen dat ze leven en niet worden geleefd? Er is vaak de ontkenning omdat men het verdringt, niet wil beseffen of aanvaarden, maar welke keuzes in het leven maken we werkelijk zelf, uit eigen overtuiging of gewoon simpelweg omdat het goed voor ons is. Ondanks veel gepeins, gepieker en gepallaver komt het er vaak op neer dat je dan toch de verkeerde keuze lijkt te hebben gemaakt, ook al dacht je op het moment zelf dat dit een weldoordachte beslissing was. Dit is eveneens van toepassing op de simpelste dingen des levens. Bijvoorbeeld in de file denk je soms dat de andere rijstrook sneller rijdt want jij staat nu toch al lang stil en van zodra je de beslissing zal nemen om te veranderen, komt het vaak voor dat dan plots de andere rijvakken beginnen te bewegen en je je eerdere voorganger in de verte vlotjes ziet rijden, en jij verweesd in een stilstaande rij achterblijft. Hetzelfde scenario geldt voor de kassa's in de supermarkt. Eens aan de kassa's aangekomen, kies je op basis van de lengte van de rij en het volume in de kar maar hoeveel keer was dit al een geheid succes?
Maar laten we eens stilstaan bij wat écht belangrijk is. Ik moet grif en met schaamte toegeven dat ik dit zelf te weinig of niet doe ook al vind ik dit van primordiaal belang. Van het ontwaken, met de nodige routine tot het alom gekende avondritueel voel ik me een cyborg, een robot die is geprogrammeerd om bepaalde handelingen uit te voeren die de maatschappij me heeft opgelegd. Want wij worden geleerd en gedicteerd van in de wieg hoe we moeten denken, voelen, zelfs ademen, want zelfs dat heb ik in de loop der tijd verleerd. Inderdaad, ik volg ademtherapie, om me te helpen rustig worden zodat ik geen paniekaanvallen krijg met hyperventilatie tot gevolg. Had ik al gezegd dat ik 35 jaar ben en een stresskonijn? Wanneer je zoveel druk op jezelf legt om de dingen goed te doen en volgens je omgeving te handelen en niet volgens je eigen kunde en kennis, dan ben je echt wel totaal fout bezig. Sinds wanneer is handelen volgens een standaardnorm de maatstaf geworden? Waarom willen we allemaal dezelfde dingen in het leven? Geld, welvaart, status, dat alles vervalt als je leven voor de rest een lege doos is. Want wat willen we nu echt? Een kind opvoeden die de primus van de klas wordt en later een hoogstaand beroep doet en in een villa kan wonen of een kind die gelukkig is en zijn eigen keuzes kan maken van zodra ze oud genoeg zijn met recht op een eigen mening?

 "Spanning is wie je denkt te moeten zijn,
ontspanning is wie je werkelijk bent"

Het is er eindelijk van gekomen!

Het is zover. Heb eindelijk mijn blogpagina aangemaakt. Heb er lang over getwijfeld maar het hek is van de dam en heb me eraan gezet. Ik weet niet of ik iets zinnig zal te vertellen hebben want wie is er nu geïnteresseerd in het leven van een simpele luis als ik. Het is feitelijk voor mij enkel een middel om mijn emoties de vrije loop te durven laten en om de molen van gedachten in mijn hoofd stop te zetten door deze op papier te zetten.
Wie ben ik? Een simpele vrouw, of moet ik zeggen meisje, of zelfs jonkvrouw, want ik ben niet getrouwd maar heb wel een gezin. Waarom ben ik niet in het huwelijksbootje gestapt? Ah ja, een gemiste kans veronderstel ik. Vroeger heb ik altijd gedroomd van bouwen, trouwen, kindjes, the regular stuff, maar het is slechts bij één kindje gebleven en de wedding bells hebben we achterwege gelaten. Tegen de tijd dat we er eigenlijk klaar voor waren had geen van beiden er nog zin in en was het momentum voorbij. Ons kindje verzegelt onze eeuwige liefde en wie weet komt het er ooit nog van want zeg nooit 'nooit'. Het leven kent namelijk rare wendingen.
De laatste paar maanden mijmer ik maar door over hoe zorgeloos we vroeger wel waren en dat we toen helaas nog geen besef hadden van het geluk dat ons ten berde viel met zorgzame ouders die het beste met ons voorhadden. Alles werd voor ons geregeld en we waren echt van geen kwaad bewust. De rebel kwam telkens in ons boven als ons iets werd verboden, ontzegd, of als we ons onterecht behandeld voelden. Behandeld als een kind. Maar we waren dat ook. Nu ik zelf onder die categorie van zorgzame moeders val, ken ik pas het prangende gevoel van bezorgdheid. Een valpartij die je de adem ontneemt. Een moment van onoplettendheid dat je kind plots uit je zicht is verdwenen. Het is héél vermoeiend een zorgzame ouder te zijn. Héél vaak zit ik me af te vragen hoe een andere ouder met die onzekerheid en emoties omgaat. Maar 9 op de 10 keer mogen we ervan uitgaan dat schone schijn wel nog degelijk bestaat en dat het gras ook in dit opzicht altijd groener zal zijn op een ander.