What are we fighting for?

Gisteren had ik nog het gevoel alsof de aarde weer vanonder mijn voeten was geschoven en ik geen houvast meer had om dit te overwinnen maar vandaag lijkt dit allemaal teniet gedaan door wat ik heb vernomen over iemand die dicht bij me staat op het werk. Een jongeman, a fellow-worker, van 43 lentes jong moet het opnemen tegen een agressieve darmkanker. Ligt momenteel in het ziekenhuis het beste van zichzelf te geven om hiertegen te vechten. Ziekte, het overheerst ons leven, burn-out, depressies, kankers, in wat voor tijd leven wij waarin we volledig onszelf verliezen en welvaart, gepaard gaand met status, laten primeren op onze gezondheid en ons geluk? Tot een jaar geleden kwam ik ook altijd thuis met een hoofd vol hersenspinsels enkel betrekking hebbend op het werk. Was ik de ganse avond aan het overdenken waar ik de volgende dag zou beginnen en hoe ik bepaalde dingen ging aanpakken. Vandaag door omstandigheden ben ik elke dag thuis en is mijn enige zorg de zorgen van mijn kind, naar school doen, revalidatie volgen, haar afhalen, huiswerk maken, verhaaltje lezen en in bed steken. Soms denk ik er hoorndol van te worden omdat ik me niet enkel wil beperken tot huisvrouwtje maar mijn geweten vertelt me tussen de lijnen dat dit wel is waar ik stiekem altijd naar verlangd heb. Quality time met mijn dochtertje. Haar zien opgroeien, de straffe uitspraken horen en meemaken die uit zo'n kindermond komen terwijl ik dit vroeger allemaal uit tweede hand moest vernemen, als die ervaringen al werden gedeeld tenminste want daar was haast de tijd niet voor. Elke dag is er weer die tweestrijd. Ik wil terug aan het werk, weer onder de mensen zijn. Mijn gezondheid laat het nog steeds niet toe en ik weet dus niet of ik hiervoor dankbaar moet zijn of mij blijven gestresseerd over voelen. Misschien zijn dit de momenten waarop een mens beslissingen moet nemen in het leven. Drastische maatregelen maar er is altijd de angst voor het onbekende, het nieuwe. Is het gras niet altijd groener aan de andere kant? Gaat een werk dichtbij mijn rugproblemen oplossen? Ben ik vanaf nu gedoemd om mijn leven te laten bepalen door mijn rugklachten want de vrees voor een derde rugoperatie is zo groot dat het me tegenhoudt de dingen te doen die ik zou willen ondernemen. Dag in dag uit is er de confrontatie met die pijn , die eeuwige zeurende pijn, en dan gaan je gedachten al uit naar je omgeving en dan denk je aan de gezonde mensen die alles kunnen doen terwijl je beter zou terugvallen op de mensen die er nog veel slechter aan toe zijn. Er zijn nog onuitgesproken zaken waar ik nog niet durf aan te denken waar ik nog voorsta en toch wordt een mens aangemoedigd optimistisch te blijven. De moed niet te laten zakken en sterk te blijven voor familie en vrienden. Maar wie is er om mij te troosten? Misschien is het nu het moment om toe te geven dat ik écht enorm bang ben voor de toekomst.

Ab imo pectore - "Uit het diepst van het hart"

Gisteren heb ik mijn zesjarige dochter aan de voordeur gezet. Een letterlijke en spreekwoordelijke time-out voor laster en eerroof aan de mama. Grapje. Zo'n vaart nam het niet. Ze heeft even aan de voordeur gestaan, met mij uiteraard waakzaam aan de andere kant, en het heeft slechts luttele seconden geduurd voor de bel ging, ik opendeed en vroeg of ze zich wou excuseren waarop ze met een hangend lipje repliceerde 'sorry mama, écht waar' en toen was het over. We konden de dag vrolijk verder zetten zonder meer akkefietjes of kwetsende dialogen. Een kind moet begeleid worden en het is nog steeds aan de ouders om die opvoeding te geven wat vandaag vaak wordt doorgeschoven aan leerkrachten door gebrek aan tijd of moed hiervoor. Je moet je kinderen de vrijheid geven om zich te ontwikkelen en een eigen persoonlijkheid aan te meten maar van zodra een bepaalde grens wordt overschreden, trek ik aan de noodrem en dan gaan de registers dicht. Dan moet je als ouder optreden want anders verlies je alle respect van je kind en komt dit later terug als een boomerangeffect. Het filmpje hieronder illustreert op een mooie ongedwongen manier hoe de relatie tussen ouder en kind evolueert en hoe wederzijds respect kan worden afgedwongen door een simpel gebaar. Onze ouders hebben ons tenslotte op deze planeet gezet en opgevoed naar eigen goeddunken. En ook al zijn we het niet altijd eens (geweest) over die opvoeding, toch handelden zij 'in our best interest' wat je pas ten volle kan bevatten eens je zelf een ouder bent met een opgroeiend kind...

Zoals ook het 4de gebod uit de Tien Geboden al aanhaalde:

Bovenal bemin één God

zweer niet, ijdel, vloek noch spot

heilig steeds de dag des Heren

vader moeder zult ge eren

dood niet geef geen ergernis

doe nooit wat onkuisheid is

vlucht het stelen en bedriegen

ook de achterklap en 't liegen

wees steeds kuis in uw gemoed

en beheer nooit iemands goed.

Dit is zoals ik de Tien geboden heb onthouden en niet dat ik als een kloosterzuster naar deze geboden leef, neen ik ben zeker geen Heilige, maar ik probeer toch zo christelijk mogelijk te leven en er rekening mee te houden dat ik niet alleen op deze wereld leef.

Op zo'n momenten zoals gisteren mis ik mijn oma zaliger heel hard. Ik heb een enorm respect voor oudere mensen en dan zeker in het bijzonder voor mijn omie. Zij was een beetje mijn idool, iemand waarnaar ik opkeek en wiens raad ik altijd in acht nam. De levenservaring van die mensen is een immense rijkdom, iets waarover wij nog niet beschikken maar een periode waar ik wel enorm naar uitkijk. Als ik denk aan later dan schrikt me dat niet af omdat in dit opzicht ik denk dat je alleen maar rustiger, rijker en wijzer kan worden. Het enige dat me afschrikt is dementie, lichamelijke achteruitgang, en andere ouderdomskwalen die we niet nooit onder controle zullen hebben maar voor de rest beschouw ik dit enkel als een mooie periode om naar uit te kijken.



Aut viam inveniam, aut faciam - 'Of ik vind een weg, of ik maar er een'

Het leven is een lege doos. Het is het individu dat er hoort waarde aan te geven door de opportuniteiten die hij tegenkomt in het leven te grijpen, de moeilijkheden en angsten te overwinnen, de liefde en vriendschappen die hem kruisen binnen te laten en te leren uit zijn fouten. Dit is wat ik in de loop der jaren heb geleerd. Iedereen krijgt feitelijk evenveel kansen. We moeten ons niet verstoppen achter onze eigen gebreken of tekortkomingen want het is slechts een excuus op een beter leven. De media en berichtgeving leert ons dat kinderen uit arme gezinnen zich opwerken tot hoogwaardigheidsbekleders, denk aan ministers of professors, omdat ze de wil hebben om dit te bereiken. En wat is een grotere rijkdom dan een sterke wil? Anderzijds heb je nakomelingen uit rijke gezinnen die nietsnutten blijken te zijn of niets bijdragen aan de maatschappij en daarmee denk ik aan de Paris Hiltons in onze samenleving. Het zijn zij die zich trachten te verstoppen achter de idee dat je rijk moet geboren zijn om het te maken in het leven, die grandioos falen want zonder doel en een zekere joie de vivre geraak je er nooit. Je moet kansen zelf creëren en naderhand trachten te ontdekken waar je in uitblinkt, waar je goed in bent en in welke discipline men zichzelf kan onderscheiden van de massa. Soms ontdekken we dit te laat en is er al een half leven verloren gegaan voor we er iets van waarde hebben aan gegeven. Mensen die worden geleefd zijn feitelijk sukkelaars en met hoeveel mensen in deze categorie zijn we niet op de wereld, incluus mezelf? Deze planeet herbergt talrijke verborgen talenten, mensen die meer kunnen maar er niet me durven naar buiten te komen om de angst te falen. Het is een hedendaagse ziekte. Faalangst, depressies, stress, angst om de angst. Zelf lijd ik aan agorafobie en OCS en maar al te vaak verlies ik mezelf in het ideaalbeeld die anderen me opleggen en zo is het dat we allemaal een alter ego aanmaken. Bijgevolg kunnen we stellen dat iedereen een beetje aan schizofrenie lijdt want we tonen zelden één en dezelfde persoonlijkheid in onze thuissituatie, op de werkvloer en onder de vrienden. Mijn raad aan iedereen is vooral om in jezelf te kijken en te handelen vanuit je eigen persoon en niet vanuit de verwachtingen van je omgeving. Tracht eerlijk te zijn met jezelf want dit ben je jezelf wel verschuldigd. Als ik de media erop nalees valt het me vooral op dat mensen kuddebeesten zijn. We staan zelden vooraan in de rij om een medemens te helpen in tijden van nood maar we zijn anderzijds wel regelrechte ramptoeristen. De meesten onder ons zullen een dakloze links laten liggen want als we die persoon in de ogen kijken, volgt er schaamte en dit gevoel is een oerinstinct die we meer zouden moeten volgen. Eigenlijk moet ieder van ons elke dag MINSTENS 1 goede daad verrichten, al is het een voetganger laten oversteken op een drukke weg ipv die persoon te negeren of een oude behoeftige een hand toerijken, en zo zal je zelf naderhand beseffen dat slechts een paar minuten in je leven een groot verschil kunnen maken en met die geringe bijdrage kunnen we er een betere wereld van maken voor onszelf, onze medemens én onze kinderen.

Beatus, qui prodest, quibus potest

"Hij die iedereen helpt die hij kan helpen, is een gelukkig man"