What are we fighting for?

Gisteren had ik nog het gevoel alsof de aarde weer vanonder mijn voeten was geschoven en ik geen houvast meer had om dit te overwinnen maar vandaag lijkt dit allemaal teniet gedaan door wat ik heb vernomen over iemand die dicht bij me staat op het werk. Een jongeman, a fellow-worker, van 43 lentes jong moet het opnemen tegen een agressieve darmkanker. Ligt momenteel in het ziekenhuis het beste van zichzelf te geven om hiertegen te vechten. Ziekte, het overheerst ons leven, burn-out, depressies, kankers, in wat voor tijd leven wij waarin we volledig onszelf verliezen en welvaart, gepaard gaand met status, laten primeren op onze gezondheid en ons geluk? Tot een jaar geleden kwam ik ook altijd thuis met een hoofd vol hersenspinsels enkel betrekking hebbend op het werk. Was ik de ganse avond aan het overdenken waar ik de volgende dag zou beginnen en hoe ik bepaalde dingen ging aanpakken. Vandaag door omstandigheden ben ik elke dag thuis en is mijn enige zorg de zorgen van mijn kind, naar school doen, revalidatie volgen, haar afhalen, huiswerk maken, verhaaltje lezen en in bed steken. Soms denk ik er hoorndol van te worden omdat ik me niet enkel wil beperken tot huisvrouwtje maar mijn geweten vertelt me tussen de lijnen dat dit wel is waar ik stiekem altijd naar verlangd heb. Quality time met mijn dochtertje. Haar zien opgroeien, de straffe uitspraken horen en meemaken die uit zo'n kindermond komen terwijl ik dit vroeger allemaal uit tweede hand moest vernemen, als die ervaringen al werden gedeeld tenminste want daar was haast de tijd niet voor. Elke dag is er weer die tweestrijd. Ik wil terug aan het werk, weer onder de mensen zijn. Mijn gezondheid laat het nog steeds niet toe en ik weet dus niet of ik hiervoor dankbaar moet zijn of mij blijven gestresseerd over voelen. Misschien zijn dit de momenten waarop een mens beslissingen moet nemen in het leven. Drastische maatregelen maar er is altijd de angst voor het onbekende, het nieuwe. Is het gras niet altijd groener aan de andere kant? Gaat een werk dichtbij mijn rugproblemen oplossen? Ben ik vanaf nu gedoemd om mijn leven te laten bepalen door mijn rugklachten want de vrees voor een derde rugoperatie is zo groot dat het me tegenhoudt de dingen te doen die ik zou willen ondernemen. Dag in dag uit is er de confrontatie met die pijn , die eeuwige zeurende pijn, en dan gaan je gedachten al uit naar je omgeving en dan denk je aan de gezonde mensen die alles kunnen doen terwijl je beter zou terugvallen op de mensen die er nog veel slechter aan toe zijn. Er zijn nog onuitgesproken zaken waar ik nog niet durf aan te denken waar ik nog voorsta en toch wordt een mens aangemoedigd optimistisch te blijven. De moed niet te laten zakken en sterk te blijven voor familie en vrienden. Maar wie is er om mij te troosten? Misschien is het nu het moment om toe te geven dat ik écht enorm bang ben voor de toekomst.