Aut viam inveniam, aut faciam - 'Of ik vind een weg, of ik maar er een'

Het leven is een lege doos. Het is het individu dat er hoort waarde aan te geven door de opportuniteiten die hij tegenkomt in het leven te grijpen, de moeilijkheden en angsten te overwinnen, de liefde en vriendschappen die hem kruisen binnen te laten en te leren uit zijn fouten. Dit is wat ik in de loop der jaren heb geleerd. Iedereen krijgt feitelijk evenveel kansen. We moeten ons niet verstoppen achter onze eigen gebreken of tekortkomingen want het is slechts een excuus op een beter leven. De media en berichtgeving leert ons dat kinderen uit arme gezinnen zich opwerken tot hoogwaardigheidsbekleders, denk aan ministers of professors, omdat ze de wil hebben om dit te bereiken. En wat is een grotere rijkdom dan een sterke wil? Anderzijds heb je nakomelingen uit rijke gezinnen die nietsnutten blijken te zijn of niets bijdragen aan de maatschappij en daarmee denk ik aan de Paris Hiltons in onze samenleving. Het zijn zij die zich trachten te verstoppen achter de idee dat je rijk moet geboren zijn om het te maken in het leven, die grandioos falen want zonder doel en een zekere joie de vivre geraak je er nooit. Je moet kansen zelf creëren en naderhand trachten te ontdekken waar je in uitblinkt, waar je goed in bent en in welke discipline men zichzelf kan onderscheiden van de massa. Soms ontdekken we dit te laat en is er al een half leven verloren gegaan voor we er iets van waarde hebben aan gegeven. Mensen die worden geleefd zijn feitelijk sukkelaars en met hoeveel mensen in deze categorie zijn we niet op de wereld, incluus mezelf? Deze planeet herbergt talrijke verborgen talenten, mensen die meer kunnen maar er niet me durven naar buiten te komen om de angst te falen. Het is een hedendaagse ziekte. Faalangst, depressies, stress, angst om de angst. Zelf lijd ik aan agorafobie en OCS en maar al te vaak verlies ik mezelf in het ideaalbeeld die anderen me opleggen en zo is het dat we allemaal een alter ego aanmaken. Bijgevolg kunnen we stellen dat iedereen een beetje aan schizofrenie lijdt want we tonen zelden één en dezelfde persoonlijkheid in onze thuissituatie, op de werkvloer en onder de vrienden. Mijn raad aan iedereen is vooral om in jezelf te kijken en te handelen vanuit je eigen persoon en niet vanuit de verwachtingen van je omgeving. Tracht eerlijk te zijn met jezelf want dit ben je jezelf wel verschuldigd. Als ik de media erop nalees valt het me vooral op dat mensen kuddebeesten zijn. We staan zelden vooraan in de rij om een medemens te helpen in tijden van nood maar we zijn anderzijds wel regelrechte ramptoeristen. De meesten onder ons zullen een dakloze links laten liggen want als we die persoon in de ogen kijken, volgt er schaamte en dit gevoel is een oerinstinct die we meer zouden moeten volgen. Eigenlijk moet ieder van ons elke dag MINSTENS 1 goede daad verrichten, al is het een voetganger laten oversteken op een drukke weg ipv die persoon te negeren of een oude behoeftige een hand toerijken, en zo zal je zelf naderhand beseffen dat slechts een paar minuten in je leven een groot verschil kunnen maken en met die geringe bijdrage kunnen we er een betere wereld van maken voor onszelf, onze medemens én onze kinderen.

Beatus, qui prodest, quibus potest

"Hij die iedereen helpt die hij kan helpen, is een gelukkig man"