Gisteren heb ik mijn zesjarige dochter aan de voordeur gezet. Een letterlijke en spreekwoordelijke time-out voor laster en eerroof aan de mama. Grapje. Zo'n vaart nam het niet. Ze heeft even aan de voordeur gestaan, met mij uiteraard waakzaam aan de andere kant, en het heeft slechts luttele seconden geduurd voor de bel ging, ik opendeed en vroeg of ze zich wou excuseren waarop ze met een hangend lipje repliceerde 'sorry mama, écht waar' en toen was het over. We konden de dag vrolijk verder zetten zonder meer akkefietjes of kwetsende dialogen. Een kind moet begeleid worden en het is nog steeds aan de ouders om die opvoeding te geven wat vandaag vaak wordt doorgeschoven aan leerkrachten door gebrek aan tijd of moed hiervoor. Je moet je kinderen de vrijheid geven om zich te ontwikkelen en een eigen persoonlijkheid aan te meten maar van zodra een bepaalde grens wordt overschreden, trek ik aan de noodrem en dan gaan de registers dicht. Dan moet je als ouder optreden want anders verlies je alle respect van je kind en komt dit later terug als een boomerangeffect. Het filmpje hieronder illustreert op een mooie ongedwongen manier hoe de relatie tussen ouder en kind evolueert en hoe wederzijds respect kan worden afgedwongen door een simpel gebaar. Onze ouders hebben ons tenslotte op deze planeet gezet en opgevoed naar eigen goeddunken. En ook al zijn we het niet altijd eens (geweest) over die opvoeding, toch handelden zij 'in our best interest' wat je pas ten volle kan bevatten eens je zelf een ouder bent met een opgroeiend kind...
Zoals ook het 4de gebod uit de Tien Geboden al aanhaalde:
Bovenal bemin één God
zweer niet, ijdel, vloek noch spot
heilig steeds de dag des Heren
vader moeder zult ge eren
dood niet geef geen ergernis
doe nooit wat onkuisheid is
vlucht het stelen en bedriegen
ook de achterklap en 't liegen
wees steeds kuis in uw gemoed
en beheer nooit iemands goed.
Dit is zoals ik de Tien geboden heb onthouden en niet dat ik als een kloosterzuster naar deze geboden leef, neen ik ben zeker geen Heilige, maar ik probeer toch zo christelijk mogelijk te leven en er rekening mee te houden dat ik niet alleen op deze wereld leef.
Op zo'n momenten zoals gisteren mis ik mijn oma zaliger heel hard. Ik heb een enorm respect voor oudere mensen en dan zeker in het bijzonder voor mijn omie. Zij was een beetje mijn idool, iemand waarnaar ik opkeek en wiens raad ik altijd in acht nam. De levenservaring van die mensen is een immense rijkdom, iets waarover wij nog niet beschikken maar een periode waar ik wel enorm naar uitkijk. Als ik denk aan later dan schrikt me dat niet af omdat in dit opzicht ik denk dat je alleen maar rustiger, rijker en wijzer kan worden. Het enige dat me afschrikt is dementie, lichamelijke achteruitgang, en andere ouderdomskwalen die we niet nooit onder controle zullen hebben maar voor de rest beschouw ik dit enkel als een mooie periode om naar uit te kijken.
