18/12/2003. Moeilijk te vergeten. Zat in de avondschool geboeid te luisteren naar een cursus webdesign toen mijn telefoon ging. Vrolijk en onwetend zeg ik 'dag papa, zit momenteel in de avondschool dus kan moeilijk praten, is het dringend? Papa: 'Oma Bruul is overleden'. Ik: 'papa het is geen tijd voor grapjes nu, zeg! Flauwe plezante!'. We verdringen de waarheid, ze kwetst te hard, de adrenaline stijgt, het overtreft jezelf. Nog nooit had ik erbij stilgestaan hoe dit zou aanvoelen, als een dierbare komt te overlijden. We horen het elke dag in het nieuws. Nu weet ik ook dat het iets is waar je nooit op voorbereid kan zijn. Sinds die avond weet ik wel dat ik steeds weer angstig ben als de telefoon 's avonds laat gaat. Dan schiet mijn hartslag de hoogte in en breekt het zweet me spontaan uit. De fight or flight reactie. Je kan er niet tegen vechten en je kan het ook niet ontvluchten. Je instinct laat je in de steek. Dit verdriet verdwijnt nooit.
Op 27/07/2004 blaast mijn dooppeter zijn laatste adem uit. Plots valt alles uit elkaar. Zoals een vaas die een scheur krijgt en langzaam begint te breken. De familie rouwt en hult zich in intens verdriet.
7/02/2005. Mijn doopmeter komt te overlijden op de dag dat ik te horen krijg in het ziekenhuis dat ik ongeveer 6 weken zwanger ben. Het verscheurt me want iets in mij wil vreugde voelen en blij zijn met dit nieuwe leven maar iemand dierbaar is me opnieuw ontnomen. Een leven voor een leven.
6/10/2005 middernacht wordt mijn dochtertje geboren en krijgt mijn leven een plotse wending. Niets zal meer hetzelfde zijn. God zij dank dat zij mijn leven mocht verrijken want zij is mijn redding geweest. Mijn engel op aarde. En niet alleen de mijne...
Filmpje met dank aan Wim Noens.
